KARINCA

KARINCALAR

İnsan yaşamına en yakın yaşayan hayvanlar karıncalardır. Karıncalar, koloni halinde yaşarlar, savaş hazırlığı yaparlar, esir alırlar, düşmanı korkutmak için kimyasal silah kullanırlar ve yaşamak için çalışırlar. 

Karınca yapısı ile ilgili çok araştırma yapılmaktadır.

Tek başlarına kendi ağırlıklarının 40 katını kaldırabiliyorlar. Ama onları farklı kılan en önemli özellikleri organizasyon yapıları.

Binlerce ya da milyonlarca karınca her gün birbirlerini engellemeden yuvalarına yiyecek taşıyor, tünel kazıyor, yavrularını besliyor. Hepsinin organizasyonda ki rolü belli, hiç birisi diğerinin işine karışmıyor. Bu muazzam iş birliğinde duraksayan tek bir parça yok, saat gibi her gün işliyor.

Aşağıdaki videoda göreceğiniz şekilde  3 gün boyunca 10 ton sulu çimento, karınca yuvasına dolduruluyor. Çimento 1 ay sonra kuruyor ve insana uyarlandığında Çin Seddi’ne eş değer bir yapı ortaya çıkıyor ve bu Çin Seddi’nden dünyada milyonlarca var!

KURBAĞA

KURBAĞALAR

Kurbağa, iki yaşamlılar (Amphibia) sınıfındaki türlerin %88'ini ve Anura takımını oluşturan hayvanlardır. Anura, Yunanca'daki "yokluk" ön eki olan "an-" ile yine Yunanca'da "kuyruk" anlamına gelen "oura" sözcüklerinden türetilmiş bir terimdir ve "kuyruksuz" demektir. Familyası: Kara kurbağasıgiller (Bufonidae) Su kurbağasıgiller (Ranidae). Yaşadığı yerler: Suda, karada ve ağaçlarda. Avustralya ve çevre adaları hariç, bütün dünyaya yayılmışlardır. Özellikleri: Vücutları çıplak ve tıknazdır. Kuyrukları yoktur. Uzun arka bacakları sıçramaya elverişlidir. Erginleri akciğer, larvaları solungaç solunumu yapar. Ömrü: 10-40 yıl. Çeşitleri: 2000 kadar türü bilinmektedir. 

Su kurbağası, 

kara kurbağası, 

göl kurbağası, ağaç kurbağası, 

petekli kurbağa, 

Amerikan öküz kurbağası ünlü türleridir.

Vücudu sıçramaya elverişli kuyruksuz amfibyumlara verilen genel ad. Amfibyum, suda ve karada yaşayan demektir. Üçgen biçimli kafaları, patlak gözleri vardır. Çoğunun üst çeneleri dişlidir. Ön bacakları 4, arka bacakları 5 parmaklıdır. Çoğunlukla suda yaşayan türleri vardır. Boyları genellikle 7-15 cm arasında değişir. Burun delikleri çok öndedir ve bunları zar gibi bir kapakla istediği zaman kapatabilirler. Ucu yapışkandilleri uzun ve geriye doğru kıvrıktır. İleriye hızla fırlatarak böcek avlarlar. Deri solunumları güçlüdür. Başlarının yanlarında balon gibi şişen ses keseleri vardır. Kurbağalar böcek, solucan ve sümüklü böcekleri severek yerler. Kurbağalar işitmede en duyarlı canlılardandır. İşitme duyuları görme duyularından çok daha hassastır. Dış kulakları bulunmaz. Ancak hareket eden avlarını fark ederler. İnce ve çıplak derilerinde müküs ve zehir bezleri vardır. Müküs yapışkan bir sıvıdır. Vücudu su kaybına karşı korur. Derilerindeki zehir tahriş edicidir.

Yılan ve 

kuşlar zehirlerinden etkilenmezler. Tehlike anında suya dalarlar. Kara kurbağaları gündüzleri gizlenir, gece avlanmaya çıkarlar.

Erişkin kurbağaların hepsi 

akciğerleriyle solur ve suda yumurtlar. Nadir bazı türler yumurtalarını vücutları üzerinde taşır. Yumurtadan çıkan siyah renkli ve kuyruklu larvalarına “tetari” veya “iribaş” denir. Solungaç solunumu yapar, sudaki küçük bitki ve böceklerle beslenirler. Kendilerinden küçük tetarileri de yerler. Gelişme devrelerinde önce arka ayaklar, sonra ön ayaklar belirir. Kan dolaşımları balıklara çok benzer. Akciğerler gelişince solungaçlar kaybolur. Daha sonra kuyruk da körelir. Sudan karaya sıçrayarak barınacak yer ararlar. Üç yılda erginleşirler. Renkleri yaşadıkları çevrelere uygundur. Renk değiştirenleri de vardır. Ağaç kurbağaları yeşil renkli olduğundan düşmanları tarafından fark edilmezler. Ön ve arka ayakları arasında perde olanları ağaçtan yere planör uçuşu yaparak inerler. Yarı geçirgen derileri, yaprakların terleyerek çıkardığı suyu emer. Üreme dönemlerinde suya dönerler.

Afrika ve 

Güney Amerika’da yaşayan pipalar (petekli kurbağalar) suda beslenir. Dilleri ve göz kapakları yoktur. Erkek tarafından döllenen yumurtalar dişinin sırtındaki peteklere yerleştirilir. Kurbağa yavrusu tamamen gelişmiş olarak anasının sırtındaki odacığı terk eder.

“Rheobatrachus silus” kurbağa türü yavrularını midesinde geliştirir. Yumurtadan çıkmak üzere olan yavrularını yutar. Mide, besinleri barsağa iterek ifrazatını durdurur. Genişleyerek yavruların gelişmesi için emniyetli bir beşik olur. Kuluçka devresi tamamlanıncaya kadar iki ay hiçbir şey yemez. Genişleyen mide, akciğerlerin faaliyetlerini durdurunca, deri solunumuyla hayatını devam ettirir. Yumurtadan çıkan yavrular gelişimlerini tamamlayınca yemek borusundan tırmanarak ağızdan dışarı çıkarlar. Bundan sekiz gün sonra mide eski haline dönerek faaliyete başlar.

PULLU KELEBEKLER

Vücutları kiremit dizilişi şeklinde renkli gözle zor görüle bilen pullarla örtülüdür. Pullar uçları yassılaşarak genişlemiş kıllardır. Emici tipteki ağız parçaları hortum şeklindedir. Kullanılmadığı zamanlar bu hortum başın alt tarafında helezon biçiminde kıvrılır. Balözü emerler. Çiçeklerin balözünün tadını ayaklarıyla alırlar. Tat alma cisimcikleri ayaklarına yerleşmiştir. Ayaklarıyla çiçeğin suyunu kontrol ederler. Beğendikleri takdirde kıvrılı duran hortumlarını uzatarak emerler.



Kelebeklerde çoğalma yumurta ile olur. Yumurtadan çıkan larvalara “tırtıl” adı verilir. Dişi kelebekler yumurtlarken özellikle tırtılların beslendiği bitki türlerinin üzerine veya yakınına yumurtalarını bırakırlar.Oburca beslenen tırtıllar 4-5 defa deri değiştirirler. Normal iriliğe ulaşınca ipek salgısı ile kendilerine koza örerler. Koza içinde erginin şekillendiği pupadurumuna geçer. Bir müddet sonra pupa kabuğunu yırtar ve kozadan genç ergin yenikelebek ortaya çıkar. Fakat hemen uçamaz. Kanatlarındaki damarların kanla dolması ve kuruyarak güçlenmesi için birkaç saat beklemesi gerekir.

İNEKLER

* Bir inek günde yaklaşık 45 kilo ot yer ve 30 kilo gübre üretir.

* Bir inek 8 km. uzaklığa kadar ki kokuyu alabilir.

* Bir süt kovasını doldurmak için bir ineği 340 kere sağmanız gerekir. 
* Bir inek hayatı boyunca yaklaşık 200,000 bardak süt verir.

* Bir ineğin 25-30 yıl ömrü vardır.

* Sürüde herzaman bir inek vardır ki kimseye boyun eğmez. En iyi otlağa, en güzel gölgeye, en özel sağılma sırasına hep o sahip olur.

* Dünyanın en büyük yapay ineği, New Salem Sue, Kuzey Dakota’dadır. 11,5m. yüksekliğinde, 15m. uzunluğunda ve 5443 kilo’dur.

* Yeni Zelanda, 19.yy’da ülkelerinde ki büyükbaş hayvan türlerini kutlamak için posta pulları üretti.

* Harley-Davidson 1990’larda, koltukları ve selesi inek postu ile kaplanmış özel tasarım bir motosiklet üretti. Model hemen "Moo-Glide" lakabını aldı.

* Lamborghini markası amblem olarak "boğa" kullanır. Şirket kurucusu Ferruccio Lamborghini boğa güreşi meraklısıydı ve Boğa burcuydu.

* Vincent Van Gogh bile inekleri severdi, ve onları "Les Vache" ve "The Cows" eserlerinde resmetti.

* İnekler yaklaşan bir fırtınayı hissederlerse, otlanmayı reddederler ve yere çökerler. Bilim adamları bu davranış biçiminin, fırtına öncesi alçak basınçtan kaynaklandığını düşünüyorlar.

* Bir Holstein ineği, yılda 30,870 kilo süt üreterek, dünyada en fazla süt üreten inek ünvanına sahip.

* Eskiden İrlanda’da zenginlik para ya da toprak ile ölçülmezdi, herşeyin ölçüsü ineklerdi.

* John Sievers Jr., 1897’de dev bir inek şeklinde hazırladığı av tuzağının patentini almak için başvurdu. Menteşeli inek kafası açılacak -böylece inek otlayabilecek- ve avcı da hayvanını yakalayabilecekti.

* Hindistan’da yaşlı inekler için özel bakım evleri vardır.

KANATLI TAVUKLAR

Omurgalı hayvanlardan Kuşlar sınıfının Karinalılar alt sınıfının Tavuksular takımının Sülüngiller familyasından bir kuştur. Kanatlı hayvanlardan özellikle eti ve yumurtası için beslenen bir kümes hayvanıdır. Güneydoğu Asya’da evcilleştirilmiştir. Bugünkü tavuk ırkının Hindistan tavuğundan geldiği kabul edilir. Evcilleştirilmiş tavuğun Çin ve Hindistan’da İÖ 1400′lerde yetiştirildiği ve İÖ 600′lerde Babil’e, sonra da Roma’ya geçtiği saptanmıştır. Tavuğun erkeğine horoz, yeni doğun yavrulara civciv, bir yaşından küçük olanlara da piliç adı verilir. Bir tavuk ortalama 2-2.5 , ağırlığa sahiptir. Besili tavukların ağırlığı ortalama değerlerin üstüne de çıkar.